Podpisując umowę nigdy nie masz pewności, czy twój dłużnik wywiąże się w sposób należyty i staranny ze świadczenia, do którego się zobowiązał. Jeżeli sytuacja dotyczy świadczenia o charakterze niepieniężnym możesz skorzystać z dodatkowej ochrony prawnej i w umowie zastrzec wysokość kary umownej, która zabezpieczy twój interes na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.
Decydując się na oznaczenie kary umownej należy pamiętać, że szkoda powstała w przypadku niewywiązania się dłużnika z umowy będzie naprawiona w chwili zapłaty sumy pieniężnej wskazanej w umowie. Jako wierzyciel nie będziesz mógł dochodzić naprawienia szkody na zasadach ogólnych dlatego wysokość kary umownej musi gwarantować Ci pewną rekompensatę na wypadek niewywiązania się dłużnika z zobowiązania niepieniężnego. Chyba, że obok klauzuli ustanawiającej karę umowną dodatkowym zapisem umownym zabezpieczysz roszczenie odszkodowawcze tzn. w umowie znajdzie się zapis, że szkoda powstała w skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania z winy dłużnika nie wyłącza odszkodowania na zasadach ogólnych. To najlepsza gwarancja dla satysfakcjonującej rekompensaty dla Ciebie jako wierzyciela, ponieważ w przypadku zaistnienia sytuacji fatowej (nie spełnienie świadczenia przez dłużnika) masz jeszcze możliwość wyboru roszczenia (możesz dokonać kalkulacji spodziewanej rekompensaty majątkowej z obu tytułów prawnych i wybrać bardziej korzystne). W powyższej sytuacji, jeżeli kara umowna byłaby przewidziana za niewykonanie zobowiązania miałbyś prawo wyboru pomiędzy dochodzeniem roszczenia o wykonanie zobowiązania a roszczeniem o zapłatę kary umownej (wybierasz jedno z dwóch roszczeń). Jeżeli dłużnik wykonał zobowiązanie w sposób nienależyty lub dopuszczając się zwłoki ze spełnieniem świadczenia masz dwa roszczenia, które umożliwią ci dochodzenie naprawienia szkody powstałej z naruszenia zobowiązania pierwotnego z winy dłużnika: roszczenie wykonania zobowiązania oraz umówiona kara umowna.